seizoen 1959

In beeldende, gedragen taal is dit drama van de menselijke hoogmoed geschreven, dat verstrengeld is met de strijd tussen de generaties: de jonge, omhoog strevende, die haar aandeel in het leven en de arbeid vraagt en de oudere, die van haar aandeel niets wil prijs geven. Bovendien staat tussen de vertegenwoordigers dier generaties, de meester-klokkengieter Andreas de Koninck en zijn zoon Paul een jonge vrouw, die zij beiden begeren. De klokkengieter, die zijn handwerk in een verheven mystische sfeer ziet en zich zelf daarin als een soort begenadigde, kan er niet toe komen om zijn zoon Paul, die hij nog steeds als een kind beschouwt, zijn rechtmatig aandeel in het werk te geven. Nog nooit heeft hij zelf een klok mogen gieten en als de meester opdracht heeft gekregen om een Maria-klok te gieten voor de kathedraal, smeekt hij tevergeefs om dat werk toe te vertrouwen. De vader begeert zelf de roem, die van een goed gelukt werkstuk afstraalt en hij wil er tevens een goed figuur mee slaan tegenover zijn pleegdochter Maria, die hij als een vrouw begeert. Er staat nu een soort complot in werkplaats om Paul de klok te laten gieten en Maria werkt mee door de meester in een door hem afgedwongen omhelzing vast te houden. Als hij beseft wat er gaande is komt hij in de werkplaats zo ruw tussen beide, dat Paul valt juist met zijn handen in de stroom gloeiend metaal. De klokkengieter is buiten zich zelf van wanhoop en het besef van de duistere drang achter zijn optreden roept het verlangen in hem op om boete te doen. Als Paul uit het ziekenhuis terugkeert met een kunstarm, verlaat de vader voorgoed het huis waarin voor zijn hoogmoed geen plaats meer is.

– Bron: Toneelcentrale.nl

- Meer lezen -