Rijsbergs Toneel

De eerste winteruitvoering. De uitvoeringen werden muzikaal omlijst door de Boerenkapel van de R.K. Fanfare “Sint Cecilia” o.l.v. C. van Kuijck.

Polly, een jonge, knappe weduwe, heeft tijdens een bootreis kennis gemaakt met een vriendelijke, oudere heer, die -naar later blijkt- verliefd op haar was. Zij hoort dit pas na zijn dood, met het bericht dat hij zijn grote vermogen heeft nagelaten aan zijn neef, onder voorwaarde dat deze trouwt met Polly. De twee huwelijkskandidaten zijn niet bepaald enthousiast maar toch wel nieuwsgierig naar elkaar. Polly smeedt een sluw plannetje om die neef eens aan de tand te voelen. En op een aardige manier komt alles dik in orde met die twee.

– Bron: Toneelcentrale.nl

De tweede winteruitvoering.

Verdacht van moord is Willem Bogert gevlucht. Na jaren van omzwerving keert hij terug in zijn land. Zijn vrouw is inmiddels gestorven en wat er van zijn beide dochters geworden is weet hij niet. Onder een valse naam neemt hij zijn intrek in een volkslogement en ontmoet daar zijn oudste dochter. Zij herkent haar vader niet meer en Bogert verzwijgt voorlopig ook wie hij is. Wel helpt hij het meisje zoveel als hij kan en voelt zich na jaren weer een beetje nuttig. Men ontdekt zijn ware identiteit en de politie krijgt interesse voor hem. Weer vlucht hij. Maar een jonge inspecteur, die verliefd is op de dochter van Bogert, ontmaskert de ware schuldige, waarmee voor de moegestreden Bogert nog een zonnige oude dag aanbreekt.

Een zakenman ziet hoe bedrijf en gezin ten gronde dreigen te gaan. Teneinde raad associeert hij zich met een, door erfenis in goede doen gekomen, oud-bankwerker die met vrouw en zoontje zijn intrek neemt in het deftige huis van de fabrikant. Stelt u zich de botsing voor tussen beide families en de beide nieuwbakken compagnons. Maar dan arriveert de zoon van de bankwerker. Een pientere jongen met Amerikaanse handelsopvattingen, die in no time de zaak op dreef brengt en… het hart verovert van de sjieke dochter.

– Bron: Toneelcentrale.nl

In beeldende, gedragen taal is dit drama van de menselijke hoogmoed geschreven, dat verstrengeld is met de strijd tussen de generaties: de jonge, omhoog strevende, die haar aandeel in het leven en de arbeid vraagt en de oudere, die van haar aandeel niets wil prijs geven. Bovendien staat tussen de vertegenwoordigers dier generaties, de meester-klokkengieter Andreas de Koninck en zijn zoon Paul een jonge vrouw, die zij beiden begeren. De klokkengieter, die zijn handwerk in een verheven mystische sfeer ziet en zich zelf daarin als een soort begenadigde, kan er niet toe komen om zijn zoon Paul, die hij nog steeds als een kind beschouwt, zijn rechtmatig aandeel in het werk te geven. Nog nooit heeft hij zelf een klok mogen gieten en als de meester opdracht heeft gekregen om een Maria-klok te gieten voor de kathedraal, smeekt hij tevergeefs om dat werk toe te vertrouwen. De vader begeert zelf de roem, die van een goed gelukt werkstuk afstraalt en hij wil er tevens een goed figuur mee slaan tegenover zijn pleegdochter Maria, die hij als een vrouw begeert. Er staat nu een soort complot in werkplaats om Paul de klok te laten gieten en Maria werkt mee door de meester in een door hem afgedwongen omhelzing vast te houden. Als hij beseft wat er gaande is komt hij in de werkplaats zo ruw tussen beide, dat Paul valt juist met zijn handen in de stroom gloeiend metaal. De klokkengieter is buiten zich zelf van wanhoop en het besef van de duistere drang achter zijn optreden roept het verlangen in hem op om boete te doen. Als Paul uit het ziekenhuis terugkeert met een kunstarm, verlaat de vader voorgoed het huis waarin voor zijn hoogmoed geen plaats meer is.

– Bron: Toneelcentrale.nl

Bella Manningham wordt door haar man opzettelijk in de waan gebracht dat zij bezig is krankzinnig te worden. Zij weet, dat zij de dingen, die hij haar in de schoenen schuift, niet gedaan heeft, maar ze gaat op de duur twijfelen aan zich zelf, mede omdat haar moeder krankzinnig gestorven is. Nadat hij haar gedreigd heeft met het krankzinnigengesticht gaat hij uit en laat haar in de diepste wanhoop achter. De huishoudster Elizabeth, die haar zeer genegen is, haalt haar over om meneer Roughte te ontvangen, een in de nabijheid wonend gepensioneerd politie-inspekteur die van haar toestand op de hoogte is gekomen door wat het dienstmeisje Nancy in de buurt heeft gekletst. Hij weet Bella?s vertrouwen te winnen en zij vertelt hem, dat er des avonds in huis geheimzinnige dingen gebeuren als Manningham uitgegaan is. Tien minuten na zijn vertrek gaat het gaslicht lager branden en tien minuten voor zijn terugkeer gloeit het weer op. Dit bewijst dat ergens in huis een lamp wordt opgestoken en later weer gedoofd. Zij maakt zelf de gevolgtrekking, dat haar man heimelijk weer in huis kan komen en het ook weer verlaten en brengt dit in verband met geheimzinnige geluiden op de zolderverdieping. Rough bevestigt haar vermoeden, hij heeft zelf gezien, dat Manningham via het dak van een aangrenzend huis, dat hij in huur heeft, in het donker de zolderverdieping van zijn woning bereikt. Daar zoekt hij, aldus Rough, naar de befaamde Burlow-robijnen. De moordenaar van Alice Burlow, die twintig jaar geleden in hetzelfde huis werd vermoord, heeft ze toen niet kunnen vinden. Zijn conclusie is; onder de naam Manningham heeft de moordenaar rustig zijn tijd afgewacht om de robijnen op te sporen. Een onderzoek in Manningham?a bureau bevestigt Rough?s vermoeden. In het laatste bedrijf ontmaskert Rough de gewaande Manningham als de moordenaar en laat hem gevankelijk wegvoeren, nadat Bella hem heeft duidelijk gemaakt dat dit haar bevrijding betekent.

– Bron: Toneelcentrale.nl